اثر بخشی بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی– رفتاری بر سبک های مقابله کودکان

زمینه: این پژوهش با هدف اثربخشی بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی–  رفتاری  بر سبک های مقابله کودکان پسر دوره‌ی ابتدایی انجام شد. روش کار: طرح پژوهش به روش نیمه آزمایشی و گروه کنترل با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. برای نمونه‌گیری در مرحله‌ی اول از بین مناطق آموزشی شهر تهران منطقه‌ی 6 آموزش و پرورش به شیوه‌ی تصادفی انتخاب شد. سپس با استفاده از روش خوشه‌ای 4 مدرسه در این منطقه انتخاب شدند و از میان دانش‌آموزان پایه‌ی چهارم، پنجم و ششم این مدارس که از پرسشنامه رفتارهای کنار آمدن کودکان(CCBQ) نمره‌ی آنان یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بدست آورده بودند، تعداد 28 نفر بروش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برای کودکان گروه آزمایش 8 جلسه‌‌ی 45 دقیقه‌ای بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی–  رفتاری بصورت 2 جلسه در هفته برگزار شد. در انتهای پژوهش مجددا کودکان در هر دو گروه توسط پرسشنامه رفتارهای کنار آمدن کودکان ارزیابی شدند. یافته ها: داده‌های پژوهش به کمک روش آماری تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که بازی‌درمانی شناختی- رفتاری اثری معنی‌دار بر سبک مقابله‌ی سازگاری در جهت بهبود دارد(01/0 P <). نتیجه گیری: همچنین نتایج بدست آمده نشان داد که بازی‌درمانی شناختی- رفتاری اثر معنی‌داری بر سبک مقابله‌ی انحراف از مشکل و نیز سبک مقابله‌ی ویرانگر دارد(05/0 P <). بنابراین بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی–  رفتاری  بر سبک های مقابله کودکان تاثیرگذار است و می‌تواند موجب بهبود سبک‌های مقابله کودکان شود. کلیدواژه‌ها : بازی درمانی، شناختی–  رفتاری، سبک های مقابله، کودکان.